Πόση δύναμη και πόση ψυχική αντοχή πρέπει να διαθέτει κάποιος όταν του έλαχε η μοίρα εδώ και πολλά χρόνια να αποχαιρετά για το ταξίδι στον άλλο κόσμο όσο για δικά του αγαπημένα πρόσωπα άλλο τόσο για όλους τους πάρα πολύ καλούς φίλους του που από τα παιδικά χρόνια δεν ξεμάκρυνε ποτέ από κοντά τους.
Παναγιώτης Ταξόπουλος, Λέανδρος Τζήμας, Βασίλης Ραφαηλίδης, Χρυσός Εύδος, Μανιός και Περδίκας Παπακώστας, Χαρίλαος Μπούσιος και τελευταία Κώστας να βρω το κουράγιο να κάνω το ίδιο αποχαιρετισμό και για σένα.
Το έμαθα από την κολόνα της ΔΕΗ – είναι η τιμή που κάνει στους νεκρούς του ο Δήμος της Πόλης ίσως επειδή στοιχίζει πανάκριβα η κατασκευή αξιοπρεπών χώρων για τέτοιες μακάβριες ανακοινώσεις- και δεν ήταν δυνατόν να μην με συγκλονίσει η είδηση του χαμού σου.
Βρήκα το κουράγιο να παραβρεθώ στην νεκρώσιμο ακολουθία και όμως δεν μπόρεσα να συνειδητοποιήσω πως έφυγες για το μεγάλο ταξίδι και συνέχιζα να περνώ από το Καφενείο το Κυριάκου εδώ και σαράντα μέρες κι ας έβρισκα την καρέκλα σου άδεια και παρηγορούμουν με ψευδαισθήσεις πως ακόμα δίνεις με πείσμα τον αγώνα να νικήσεις και πάλι όπως τότε που έδινες τους σκληρούς συνδικαλιστικούς αγώνες για να λύνεις προβλήματα που υπηρετούσαν κοινά συμφέροντα των συναδέλφων σου και όχι δικά σου.
Όπως τότε που εργαζόσουν με συνέπεια και αφοσίωση για να αποκτήσει αυτός ο τόπος σύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις. Για τον Σύνδεσμο Γουνοποιών την ΕΔΗΚΑ ΑΕ και το Κέντρο Ελληνικής Γούνας ανάλωσες μεγάλο μέρος της ζωής σου προσφέροντας άοκνα και έντιμα τις υπηρεσίες σου.
Όμως με προσγείωσαν στην πραγματικότητα το τηλεφώνημα της αγαπημένης σου Μιμής και η ανακοίνωση στην κολόνα της ΔΕΗ πως πέρασαν σαράντα ολάκερες μέρες που μας λείπεις.
Φίλε και εκτός αυτού έντιμε συνεργάτη Κώστα στους κοινούς μας αγώνες όσο και αν θέλω να προσποιηθώ δεν είναι δυνατόν και δεν μπορώ να κρύψω και να ξεφύγω από τη θλίψη μου για τον χαμό σου αλλά και με βασανίζει το παράπονο γιατί να είμαι εγώ για να αποχαιρετίσω τον τελευταίο από τους καλούς μου φίλους από τα παιδικά μου χρόνια.
Σε αυτήν μου την μοναξιά όσο και αν διαρκέσει υπάρχει το παρήγορο πως ο μόνος α θ ά ν α τ ο ς ε ι ν αι ο θ ά ν α τ ο ς και αυτός είναι που κάποια στιγμή θα στείλει και μένα κοντά σας
Να είναι καλός και όσο γίνεται άνετος ο άγνωστος δρόμος αυτού του ταξιδιού σου που δεν έχει επιστροφή…
Θανάσης Μπατσόπουλος
